شروع مسیر رشد و پیشرفت

گاهی به گذشته و داستان زندگی ام که فکر می­کنم، راهی طولانی و پر پیچ و خم می بینم. در این مسیر، هر بخشی را که پشت سر می­گذاشتم، تجربه و درس تازه­ای می­آموختم و همه این­ها مرا به جایی که اکنون هستم رسانده است. اما شروع خود اشتغالی و نقطه ­ای که از آنجا به بعد تفکر کارآفرینی در من شکل گرفت، سالها پیش بود. زمانی که تنها یک نوجوان بودم. یعنی سال 1373، در دبیرستان بهشتی مرداویج سال سوم دبیرستان، زنگ دوم کلاس بودیم. معلم ریاضیات جدید برای عوض شدن حال و هوای کلاس، به ما یک تمرین امتیازی داد: هر کسی که بتواند بیست تخته پاک کن با کیفیت خوب بسازد، نمره خوبی پیش من دارد. این تمرین مرا به فکر فرو برد، انجام این کار برای من چندان سخت نبود.

پدرم سالها با چوب کار می­کرد و من از بچگی با آن آشنایی کامل داشتم، می توانستم قطعات چوب را با دقت زیاد و سطحی صاف، ببرم و با آن وسایل مختلف درست کنم. پس با خود گفتم: چرا من این تمرین را انجام ندهم؟

پس از پایان کلاس به خانه رفتم. در گوشه حیاط خانه مان، انباری قدیمی­ای قرار داشت که ابزار و وسایل کار با چوب را در آنجا نگه می داشتیم. به انباری رفتم و دنبال وسایل لازم برای کارم گشتم. الوار­های چوب و ابزار چوب تراشی و از طرفی نمدهای پدر بزرگم که سالها بود آنجا قرار داشت را پیدا کردم.

همه چیز مهیا بود و فقط تلاش من را می طلبید!

این شد که صبح یک روز تعطیل دست به کار شدم. قطعات چوب را با دقت تمام اندازه زدم و بریدم.  نمد­ها را هم به همان اندازه جدا کردم و با میخ به تخته چسباندم. در روز­های دیگر هم این کار را ادامه دادم و بیست تخته پاک­کن، با کیفیت خیلی خوب ساختم.

بالاخره روز موعود رسید! به مدرسه رفتم و تخته­ پاک­کن­ها را نشان معلم ریاضیات جدید دادم. ایشان هم از کارم بسیار خوشش آمد و توانستم نمره خوبی بگیرم.

البته تنها آقای معلم نبودند که کارم را دوست داشتند؛ آقای براتی که مدیر مدرسه ما در آن زمان بودند و بعد­ها رئیس آموزش پرورش شدند هم تخته پاک­ کن­ های مرا دیدند و کارم را تحسین کردند.

اما این بار  بیشتر از نمره و تشویق بدست آوردم: یک کار!

آقای براتی به من گفتند: شمس، اگر بتوانی 50 تخته پاک­ کن بسازی مثل همین­هایی که ساخته­ای، پولش را به تو می­دهیم.

این شد که دوباره دست به کار شدم. به انبار رفتم و این بار به خاطر کمبود چوب، قفسه های انبار را بریدم و با باقی مانده نمد­ها پنجاه تخته­ پاک­ کن ساختم. آنها را به آقای براتی تحویل دادم و توانستم بابت این کار، پول خوبی بگیرم. از این بابت خیلی خوشحال بودم و احساس استقلال می­کردم و از بابتی به آینده امیدوارتر شده بودم. توانسته بودم به نوعی خود اشتغالی انجام دهم و برای خودم درآمد داشته باشم.

دوست داشتم این حس استقلال ادامه داشته باشد. پس این موضوع به این جا ختم نشد و پس از ساختن تخته پاک کن­ها به فکر ایجاد کسب و کارهای دیگر و امتحان کردن فعالیت­های مختلف افتادم. این شد که سرمایه ­ام را جمع کردم و کاسبی را شروع کردم.