تولیدتابلو گرین برد یا همان ( تخته سیاه) قدیمی خودمان

با گسترش بازار فروش و شناخته شدن برندمان در شهر اصفهان و شهر­های دیگر، سفارشاتمان بسیار بیشتر شد. این بار مدارس از ما تخته سیاه هم می­خواستند. ما قبلا در زمینه تخته­ سیاه کار نکرده بودیم و اصول ساخت و تولید آن را نمی­دانستیم. پس به کارگاهی در درچه نقل مکان کردیم که در آنجا جناب آقای صدر، استاد کار تولید تخته سیاه، نئوپان را بتونه می­کرد و با رنگ سیاه روی آن را می­پوشاند. در این­جا ما با کمک­ کردن و شاگردی ­کردن از او یاد می­گرفتیم و از طرفی در فروش محصولات و تهیه مواد اولیه با هم شریک بودیم.

برای فروش این تخته ­ها وانت کرایه می­کردیم و به مشتریان مان ارسال می­ کردیم. سعی کردیم انواع تخته­ سیاه را بسازیم و تخته­ سیاه پایه­ دار را هم به محصولاتمان اضافه کردیم. سایز­های مختلف تخته ­سیاه را تولید کردیم که بتوانیم آن را برای تمام مصارف به فروش برسانیم.

فروش ما بیشتر به مدارس اصفهان، شیراز و آموزشگاه های کنکور و غیره بود. در آن زمان وایت برد جایگاه چندانی در بازار نداشت و تازه اوایل ورودش به بازار بود؛ بنابراین ما به تولید انواع تخته سیاه ادامه می ­دادیم.

پس از کسب درآمد زیاد از سفر شیراز، بسیار به آینده امیدوار شده بودم. با این که همچنان دانشجو بودم اما کارآفرینی می­ کردم و فعالیتم برای دیگران هم درآمد زایی داشت. از طرفی در تولید تخته ­پاک ­کن پیشرفت کرده بودم و محصولات با کیفیتی می ­ساختم و در کنار آن نیز کارگاه تولید تخته سیاه داشتم.

همه این ها مرا از هم سن و سالانم متمایز می­کرد. دوست نداشتم آدم تک بعدی باشم و تمام تلاشم بر این بود که به جایی برسم و علاوه بر استقلال مالی، جایگاه اجتماعی خوبی نیز بدست بیاورم.

کارکردن با برادرم مجید و یادگرفتن از بهترین­ های این عرصه، مرا در راه رسیدن به هدفم جلوتر می­ انداخت و از بابت رسیدم به نتایج تلاشم بسیار احساس شادمانی می­کردم.

تمام سختی­ های سفر به شهر­های تهران، شیراز، یزد را تحمل می­ کردم و میدانستم که نتیجه این ها رسیدن به موفقیت است. با خودم مرتبا تکرار می کردم که حتی اگر شکست بخورم، باز هم نشستن و کاری نکردن بدتر است و مرا چندین پله عقب می­اندازد. پس سعی می­کردم مثبت اندیش باشم. فقط ادامه می­دادم و با همین ادامه دادن جلوی بسیاری از شکست­های دیگر را می­گرفتم.