بازدید از دانشگاه های اندونزی جهت ایده پردازی و بررسی فرصت های صادرات

از جایی که من و برادرم، علاقه زیادی به دیدن جاهای مختلف دنیا و بررسی تولیدات و فرصت های صادراتی داشتیم، به پایتخت کشور اندونزی، جاکارتا، سفر کردیم. در این سفر تلاش کردیم از دانشگاه ها و مراکز آموزشی این کشور دیدن کنیم و کیفیت تجهیزات آموزشی و فرصت های صادراتی به اندونزی را بررسی کنیم.

اندونزی چهارمین کشور جهان از نظر جمعیت است و جمعیتی بسیار متراکم دارد. جمعیت این کشور، بیش از ۲۷۳ میلیون نفر می باشد که در مساحتی معادل تنها ۱٬۹۰۴ میلیون کیلومتر مربع، جای گرفته اند. (مساحت ایران: 1.648 میلیون کیلومتر مربع می باشد)

از نظر جغرافیایی، کشور اندونزی یک مجمع الجزایر است در آسیای جنوب شرقی و اقیانوسیه قرار گرفته و ۱۷٬۵۰۸ جزیره و 33 استان را در خود جای داده است. کشور اندونزی از نظر منابع طبیعی، بسیار غنی است و بزرگترین اقتصاد جنوب شرقی آسیا را دارد و معادنی مانند نفت، گاز طبیعی و عناصر فلزی در این کشور قرار گرفته است. با این که بخش صنعت، بیشترین ارزآوری را برای این کشور فراهم می کند اما اکثر مردم، در بخش کشاورزی فعال هستند و عمده تولیدات آنها برنج است.

با وجود منابع معدنی بسیار غنی، بخش بزرگی از مردم اندونزی، همچنان در فقر به سر می برند زیرا نسبت فراوری این منابع به جمعیت اندونزی، بسیار ناچیز است. ضمن این که فعالیت اکثر مردم، در بخش کشاورزی باعث شده تا درآمد زیادی نداشته باشند.

سیستم آموزشی اندونزی، با بیش از 50 میلیون دانش آموز، 3 میلیون معلم و 300 هزار مدرسه، چهارمین سیستم آموزشی بزرگ از نظر جمعیت، در جهان را دارد. آموزش مقاطع ابتدایی و راهنمایی رایگان می باشد اما در مقطع دبیرستان، دانش آموزان باید برای تحصیل، هزینه پرداخت کنند.

طبق برآوردی که از این کشور داشتیم و آمار هایی که بعدا در مورد نظام آموزشی و امکانات این کشور دیدیم، آموزش در اندونزی، وضعیت مطلوبی ندارد. اکثر تحلیل گران این مشکلات را به بودجه ناکافی، کسری منابع انسانی، ساختارهای انگیزشی نادرست و مدیریت ضعیف نسبت داده‌اند. شکی نیست که این عوامل مهم بوده اند. اما مشکلات کشور در زمینه کیفیت آموزش، ریشه در سیاست و سیاست گذاری های نادرست دارد.